Alleen

Eenzaamheid zit in het vragen

In het onzeker weten durven doen
In de stilte die je wachtend voelt vertragen
In de aarzeling van wat je niet wilt doen
In het denken dat die ander niet
In het hopen dat een ander ziet
In het wachten op een teken
Tot hij of zij een hand uit wil steken

Maar wie dat doet herken je niet
Je ziet alleen een ‘zeur toch niet’
En kijkt vertwijfeld naar wie zwijgen
In de wens om van hen juist wat te krijgen
Maar zij weten doen of kunnen niet
Tot dat jij hen zegt Vergeet me niet
Ik ben nu anders dan gewone dagen
en het niet gewend je hulp te vragen
Maar heb het nodig dat je mij nu ziet
Want ik kan mezelf nu niet meer dragen
En jou en ons dus zeker niet

Het zit ‘m in vertwijfeld weten
En niets daarvan echt uit te spreken
Eenzaamheid doorbreek je niet
Als je wacht tot ’n ander zal bewegen