Zoektocht

Dag 1 van mijn nieuwe leven. 

Het huis waar ik altijd ziek was ligt achter me. Een maand verlof is in mijn nieuwe huis gaan zitten. Een huis waar ik trots op ben. Van mij. Zelf gedaan. Al moet je niet vragen hoe. Zelf bereikt. Ondanks kanker en alles wat daar nog bovenop kwam. 

Gisteren regende het. Terwijl ik voor het raam stond en alle nieuwe geluiden van gekletter op dakpannen en lopend water in regenpijpen tot me door liet dringen, keek ik over de einder van de daken heen en vroeg het me weer af: Is dit wie ik ben? Ben ik wie ik wil zijn? Hoor ik in dit leven thuis? Ik ben zó niet wie ik vroeger dacht dat ik zou worden. Ik heb zó niet wat ik vroeger dacht dat ik zou hebben. Ben ik gelukkig of ben ik ongelukkig? Of iets daartussenin? Zet ik stappen die mij gelukkig gaan maken? Moet ik spijt hebben van waar ik sta? Heb ik kansen laten schieten?

Ziekte heeft een aantal ontwrichtende besluiten over mijn leven genomen op een moment waarop dat leven nog niet koersvast was. Precies op het moment waarop ik mijn bootje van zijn steiger had losgelaten en met open vizier de wereld in wilde varen. In de wijk om me heen zie ik mensen van mijn leeftijd en jonger. Jonge gezinnen in de bomvol-leven-modus; georganiseerde treinen die doordenderen en ook tijd maken om hun nieuwe buurvrouw te ontmoeten. En daarnaast zie ik vrouwen en mannen van een jaar of tien ouder dan ik. Alleenstaand. Gesetteld. Gescheiden misschien. Ze zijn wat meer teruggetrokken. Al groeten ze me wel. 

Mijn bootje dobbert in rustig water, terwijl ik niet begrijp waar ik aanleggen moet. Bij de alleenstaanden die ouder zijn dan ik? Bij de singles vol verwachting over het aanstaande huisje-boompje-beestje-leven? Of bij mijn leeftijdgenoten en hun jonge kinderen? Het voelt allemaal niet goed. De groep waar ik liever niet bij zou willen horen niet, omdat ik hoop dat ik over een paar jaar, als ik hun leeftijd heb bereikt, niet meer alleen ben. De jonge singles niet omdat hun onbezonnen blijde levensverwachting iets is waar ik geen enkele aansluiting mee voel. De jonge gezinnen niet omdat het leven dat zij hebben me kwetsend voorspiegelt hoe mijn leven had kunnen zijn, als mijn bootje door had mogen varen. Ook al weet ik niet of ik voor dat leven gekozen zou hebben.

In de klusmaand die achter me ligt was het hebben van kanker voor het eerst sinds jaren niet relevant. Het was er wel, in mijn huid die niets kon hebben, in knijpkracht die verminderd was, in besluiteloosheid omdat de hier-en-nu-modus geen goede raadgever is als je moet besluiten wat je van je huis wilt maken. Zonder concreet toekomstplaatje zag ik het niet voor me. Het is er ook in de trots die ik voel over dat mijn lichaam me gedragen heeft. Over hoeveel ik zelf heb kunnen doen. Over de lange dagen die ik 24/7 gemaakt heb. Over het gebrek aan blessures en spierpijn. 

Maar het was er vooral ook niet. De maand klusverlof en de verhuizing heeft àl mijn patronen doorbroken, inclusief de gewoonte van dieet-eten en het àltijd geleid worden door oppassen voor de beperkingen van mijn lichaam. De afgelopen maand heeft me per ongeluk laten ervaren dat het kan, een leven zònder kanker. Niet zonder de wetenschap dat de ziekte onderdeel van mij is, dat zal er altijd zijn, maar zonder dat het de factor is die eerst komt, vooraan op mijn tong. Zonder dat de bijwerkingen van mijn behandelingen het filter zijn, waar alles op mijn pad doorheen moet, voordat ik bepalen kan wat ik (ermee) wil.

Daar voor dat raam op mijn slaapkamer werd ik niet vervuld door verdriet of vertwijfeling. Ik stond op een nieuw kruispunt in mijn leven. Het voelde leeg. Omdat de kanker ineens nìèts dicteerde, was er nìèts wat mij mijn koers wees. Ik moet het weer helemaal zelf doen. Ik mag opnieuw aanmeren en dan met mijn bootje de wijde wereld in. Het maakte me stil. Ik voelde rouw. Maar het was niet rauw. Het was vooral onwennig. Als je leven niet is wat je wilde, hoe bepaal je dan wat je wilt dat het wordt? 

Vandaag schijnt de zon. Mijn huis is nog lang niet af. Maar dat huis, dat voelt goed. Terwijl ik er aangemeerd lig, twijfel ik nog maar even. Over wat ik wil met mijn leven.