Eenzaamheid zit in het vragen
Lees verder
Ik ben geschrokken van mezelf afgelopen week. Want ik had niet verwacht dat het me zo zou raken. Dan ben je acht jaar na dato, en dan gebeurt er toch weer iets dat zo onmiskenbaar over het verwerken van ‘dat kanker je overkomt’ gaat, dat ik terug naar dit blog gezogen word. Om het voor mezelf te duiden en het een plek te kunnen geven. En zo meteen ook weer een stukje spiegel achter te laten voor een onbekende ander. Als die later, ooit, hetzelfde voelt. En zo dwaalt in wat het is dat hem overkomt dat hij naar blogs zoekt, of wat dan ook in de spiegel van kanker te lezen.
Het gaat over verwerken dat kanker nu eenmaal impact op je leven heeft, juist ook sporen achterlaat waar je het niet verwacht. Omdat kanker niet alleen in je lichaam gaat zitten, maar ook stukjes van je leven opvreet. Over dat je wel kunt beslissen ‘ermee te willen leven’, maar dat dat niet zegt dat je helemaal verwerkt hebt dat sommige gevolgen blijven.
Soms zit er ineens een barstje in dat verder leven. Als je tegen iets aanloopt dat nu anders is dan ‘ervoor’.
En dan voel je het weer. Hoe kanker je toen heeft opgevreten. Hoe weerloos dat vechten was. Kanker blijft een ziekte die dat wat zo vanzelfsprekend voor je was op zijn kop heeft gezet, onderuit haalt, en aan je zelfvertrouwen knaagt. Ook in waar je het niet verwacht. Niet alleen in je lijf. Niet alleen in je sociale contacten. Niet alleen in je werk. Maar in alles wat je doet. Je gewoonten, je hobby’s, je zijn. Het vreet je op. Om je daarna weer vrij te laten, op zoek naar wie je ook al weer was. Op zoek naar herwonnen werelden. Zodat je die stukjes verloren zelf weer terug kunt vinden, of opnieuw opbouwen.
Voor me uit op het station
Ik zag je in zoveel gedaantes
terwijl ik wist dat dat niet kon Lees verder
(Voor wie in dat zwarte gat met angst voor/door kanker moet leren leven)
Nietig niets
zo lijkt
Nietig niets
bezwijkt
Je lichaam zoekt
naar zeker weten Lees verder
