Lang geleden schreef ik een gedichtje over blauwe lucht. Het was in die dagen na de chemotijd. Ik was gewend aan de vermoeidheid. Had evenwicht gevonden in hoe ermee om te gaan. Ik wist, stilletjes, dat het beter ging. Langzaam. … Lees verder
Ik zag je in een kort moment Dat gevoel staat in mn hart geprent Heb ik je inderdaad herkend?
Vakantieweek achter de rug. Ontmoetingen met nieuwe mensen. Uitspraken die bij me na-ebben. Zoals meestal hangen de gesprekken een tijdje in de lucht voordat ze landen kunnen. Ze vallen langzaam samen. Vervlechten zich tot mijn verhaal. De ene keer is … Lees verder
Ik sta in een drukke trein. Mensen verdringen me aan alle kanten. Ik ben wijs naast de deur gaan staan, zodat ik steun heb en mensen niet zomaar tegen me aan kunnen knotsen. Voor me staat een vrouw van mijn … Lees verder
