Een blog over het placebo-effect, nocebo-effect, samen beslissen, overlevingsstatistiek, roze wolken en geloven in sinterklaas.
Benieuwd hoe dat samenhangt? Lees het blog op overwegmetkanker.wordpress.com:
Ik wist al wel hoe krachtig je hersenen zijn. Dat je jezelf ermee voor de gek kunt houden. Of voor de gek kunt laten houden als je liever in de leugen gelooft. Zo vind ik mijn leraar uit de derde klas van de lagere school nog steeds een eikel omdat hij me een jaar ‘Sinterklaas’ ontnomen heeft. Hij had in onze klas de waarheid over Sinterklaas verteld, zoals hij altijd had gedaan in de vierde klas. Maar dat jaar had hij voor het eerst een derde klas gehad. Hij had zich pas gerealiseerd dat hij een fout gemaakt had, toen hij het verdriet en de verdwazing in al die kinderogen zag verschijnen. Ik heb het hem nooit vergeven. Woest was ik, dat ik niet een jaar langer in die fantasiewereld had mogen verdwijnen.
Als het om het vast mogen houden aan onze naïviteit gaat, vechten we allemaal, bewust en onbewust. We worden boos op de mensen die ons uit de droom helpen. We ontkennen wat we niet willen zien zonder het door te hebben. We willen niet van die roze wolk af. We willen de hoop niet opgeven. We willen licht aan het eind van de tunnel zien. Een fantastisch overlevingsmechanisme. Dat natuurlijk niet altijd goed werkt. Een fenomeen als loverboys legt dat wel bloot.
Wat dat allemaal met kanker te maken heeft?
