Steeds als ik iemand het eerlijke antwoord gaf op de gretige vraag of ik nu weer helemaal beter ben, vroeg ik me vertwijfeld af of het aan mij lag. Dat ík het ben die niet durft te denken dat ze dat tegen me gaan zeggen na mijn vijfde borstfoto. Dat het niet waar is dat je met (hormoongevoelige) borstkanker tot in sint-juttemis de kans hebt dat het uitzaait. Zelfs na twintig jaar nog. En als ’t uitzaait ga ik eraan dood. Dus genezen? Dat gaan ze echt niet over me zeggen. Daar reken ik in ieder geval niet op. Ik ben zo beter als ik zelf geloof. En ik geloof dat het goed gaat. Dat is wat ik antwoord op ‘beter’. En dan krijg ik meestal een vertwijfelde en nog vaker een teleurgestelde blik.
Was ik dan zo negatief?
Ik begrijp het gewoon niet. Waar die vijf-jaar-mythe vandaan komt. Hoe kan het dat mensen zeggen dat je na vijf jaar kanker ‘genezen’ wordt verklaard? Bij mij heeft geen enkele arts daar ooit iets voorspellends over gezegd. Dus waar baseren ze dat op? Gaat dat soms over andere soorten kanker?
Het moment van de waarheid was daar. Eindelijk stond ik dan bij die finishlijn waar de halve wereld van verwacht dat ik daar naartoe heb gerend als kankerpatient. Omdat ik met mijn voet over die streep zou mogen roepen dat ik genezen ben. M’n vijfde borstfotocontrole. Zou ze het zeggen?
Ik had er dit jaar mentaal minder onder geleden dan de jaren hiervoor. De herinneringen van de ruimtes kwamen niet zo kil bij me binnen. Ze wierpen me niet direct een paar jaar terug. Fysiek was het wel weer een hel. Wat is dat apparaat toch een marteltuig. Ondanks een gram paracetamol. Dus daar zat ik. Over twee weken is het vijf jaar geleden dat ik mijn knobbel voelde en dat grijzige kuiltje in mijn borst zag zitten. Over zo’n anderhalve maand is het vijf jaar geleden dat ie is weggesneden. Dat kleine plekje van nog geen centimeter dat alles anders maakte. Vijf jaar verder.
‘Alles in orde. De foto’s zijn beter gelukt dan ooit tevoren. Het ziet er normaal uit.’ Score twee had ik in een of ander iets. En dat is wat je verwacht bij mensen met littekenweefsel door bestraling en operatie.
En verder zei ze helemaal niets. Geen woord over ‘gezond’, ‘genezen’. Of wat dan ook. We bespraken wel hoe nu verder. Over hoe lang ik nog tamoxifen moet of wil slikken. Of ik mijn eierstok wil laten zitten. Hoe het met de lucrin gaat. Hoe het gaat op mijn werk. Hoe ik me voel. Dat ik er zo goed uitzie en zo anders dat ze me niet herkende. Dat zei ze wel.
Ik was niet negatief.
En ik ben zeker niet gek.
Het meest negatieve aan mijn tumor was, dat het überhaupt kanker was. Kanker in een jong lichaam. Dus van het sneldelende soort. Mijn prognose was zo gunstig als mogelijk. En toch wordt het woord ‘genezen’ bij mij niet gebruikt.
En weet je? Ik heb dat ook niet nodig om me beter te weten. Ik hoef de verjaardag van mijn tumor niet te vieren. Als jij dat wel wilt doen, dan mag dat. Bind er maar een strik omheen, dat ik er nog ben. Als dat jou makkelijker laat leven. Als dat jouw leven makkelijker maakt. Ga je gang. Maar ik zeg je niet dat ik genezen ben.
Blog bij de website huidverzorgingbijkanker.nl 
Ik ben je blog aan het “verslinden “.. doe het voorzichtig 😉
Blijf alsjeblieft delen!
Doordat ik zoveel herken zakt de twijfel over,doe ik het wel goed en ben ik zo raar,verder naar achteren.
Deze ziekte doet zoveel.
Er komt zoveel los.
Veel dingen midden in je gezicht en wat doe je ermee.
En dan ook nog de buitenstaanders,allemaal met hun mening en advies.
Heftig en dat is heel zacht uitgedrukt ☺😘
LikeGeliked door 1 persoon
Wat ontzettend lief om aan me terug te geven. Ik doe mijn best, de dingen die in mijn leven spelen en die ik als ‘universeel rond kanker’ herken, in een blog te vertalen.
Die erkenning van wat er door je heen gaat is zo fundamenteel in het verwerken…
Wat dat betreft zegt Deelgenoot alles wat ik met dit blog bereiken wil.
LikeGeliked door 1 persoon
Je hebt nergens op deze pagina meer informatie over jezelf staan he?
Heb je dat bewust gedaan?
Ik blijf je iig volgen…
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, ik kan vrijer schrijven als ik anoniem ben. En ik wil mijn blog niet afschermen.
LikeGeliked door 1 persoon
Begrijpelijk…is ook meer mijn interesse naar de persoon achter de blogs.
Maar aan de andere kant moet dat ook niet belangrijk voor me zijn hihi.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is alleen maar een compliment, dat de vraag naar de persoon de verbeelding aanspreekt 😉. Een teken van respect. Blijft het nadeel van anonimiteit, dat ik dat niet uit kan wisselen. Maar ik geef voorrang aan uitingsvrijheid, omdat mensen die eerlijkheid niet zomaar ergens anders kunnen vinden.
LikeLike
Het klopt: eenmaal kanker is altijd kanker: niet meer in je lijf aantoonbaar, maar wel in je hoofd. En altijd weer bij een pijntje zus of zo de twijfel of het weer terug is. En wanneer weet je zeker dat het niet meer terug komt, wie kan je die garantie geven? Niemand dus.
Dat is niet negatief, dat noem ik realistisch. Het hoeft je plezier in het leven niet te verpesten hoor: want juist al die momenten zijn zo waardevol: ik denk dat ieder met kanker kan beamen dat het leven anders is en anders wordt geleefd na je behandelingen.
Het blijft dus leven met het moment, ook al wordt het vooruitkijken wel steeds langer als je langer zonder symptomen of zichtbare plekken bent.
En ik kan je vertellen dat zelfs bij uitgezaaide kanker het doodvonnis ook nog relatief is: ja er zijn mensen die snel dood gaan, omdat de tumor zo agressief is. Maar troost je: er zijn ook mensen die met de huidige medicatie nog jaren kunnen leven. Ook dan is het onzeker en niet duidelijk wanneer dat laatste moment komt. Een lastig dilemma…..want hoe besteed je je tijd dan, tijd die onbekend is. En waar liggen je grenzen van hoe ver je wilt gaan?
marjadanst.wordpress.com
ps je hebt een mooi blog en informatieve website!! Ik neem hem op in mijn blogrol.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je! Ik twijfel nog wel eens, als twijfelkont pur sang, of wat ik live houd wel wat toevoegt. Ik weet ergens diep van binnen, dat het wat toevoegt, daarom is het er ook, maar toch fijn om af en toe te horen dat mensen het inderdaad waarderen. Op dagen dat het nodig is die twijfelkont de mond te snoeren, als ze in een radicale bui is en de deleteknop zit te zoeken.
Ik vind het een verwarrend proces. Het vinden van begrip bij mezelf dat dit onderdeel van mij is geworden. Niet iets waar ik van weg kan lopen. In die gewone wereld die dat loslaten soms niet alleen aan me adviseert, maar zelfs eisend oplegt. Vanuit de overtuiging dat dat makkelijker is. Lichter. Beter.
Dan sta ik daar, vertwijfeld, of ik dan toch sterker en positiever zou moeten zijn. Woorden als de jouwe helpen me om naar mijn eigen stem te blijven luisteren.
Kanker is te groot. Je moet het een plek geven. Anders steekt het je in de rug.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi gezegd weer.
En daarom zijn er de deelgenoten, want denk dan bij twijfel maar eens of jij het ook prettig had gevonden om dat van een ander te lezen. Of het je had geholpen. Want juist jouw woorden zijn voor deelgenoten van belang: er is twijfel, er is chaos,er is onzekerheid. Het is niet altijd even mooi, maar ook niet altijd even donker. En natuurlijk moeten we ook staande blijven in deze storm, dus doen we ons soms ook beter voor dan we ons voelen. Toevallig net weer iemand gesproken, die de neiging had toch maar dingen te doen omdat het moest, om anderen te pleasen. Maar wel met de gevolgen….
Daarom is het zo belangrijk om je eigen pad te zoeken en het te doen zoals het bij jou past, Dat vraagt tijd in deze wereld die op zijn kop staat, waarin niets meer is zoals het was.
Vergeet de cliché’s die we goedbedoeld krijgen: jij en jij alleen kan weten wat er goed voor je is. Ook ik weet dat niet, maar kan je misschien een beetje steunen door aan te geven wat ik mooi of moedig aan jouw proces vind.
Deze wijsheid heb ik niet helemaal van mijzelf hoor, het is dankzij een gesprekje met de psycholoog van Herstel en Balans dat ik een spiegel kreeg en zij mij aangaf dat ieder het op zijn eigen manier aanpakt, verwerkt en er mee omgaat. En die manier is de enige goede.
Sterkte met dit monster van kanker, ik denk dat je al aardig op weg bent om hem in de hoek te drijven met zijn vervelende stemmetjes 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel voor je lieve woorden. Mijn tante, die leeft met uitgezaaide kanker, zei vlak na mijn diagnose: pas op, alleen jij kan bepalen wat jouw weg is.
Wijze woorden. Op de momenten waarop ik me verzet tegen de eenzaamheid van kanker, of dat slecht dragen kan, vergeet ik het nog wel eens. Maar er zit grote wijsheid in die woorden.
LikeGeliked door 1 persoon